دستت درد نكند .تا اواسط متن كه نميدانستم كجام دودسي بهش چسبيده بودم وميخوندم.ولي خدا بد نده وچشاتون روز بد نبينه همين كه فهميدم به قول بچه ها روحي هستش يعني يك طرف مرده ويك طرف زنده هست .ثانيه اي صدهزار بار آرزوي سلولهاي اوين مي كردم .حسابي ترسيده بودم .متن هم اينقدر زيبا بود كه من احمق عوض يك بار دو بار وبعضي جملاتش كه ميتر سيدم واز ترس نمي فهميدم مجبور بودم تا چندين وچند بار بخونم .حالا دس از وب خودم بردار واومدم اينجا اين گل وانگشت ويه چيزاي ديگه هست كه چون اينجا هم ميترسم وباهاش روبرو شدم باور كنيد به خدا قسم همين صفحه ي نطرات رو كشيدم جلو چشام و شرح حالمو مينويسم .ونتونستم تابلو نقاشي روببينم.ممنون